"देउळ" बघितला खर तर जरा उशीरानेच.या चित्रपटाबद्दल काही लिहण्याइतप्रत
मी मोठी नाही. पण देउळ पाहून बिथरली. मुळातच आस्तिक स्वभावाची पण दोन
मिनटांसाठी माझ्यातल्या श्रद्धेवर प्रश्न चिन्ह उभं राहिल्याची भावना
जागली..!
राजकारणावर उभं असलेल्या "देउळा" मुळे आपल्या सारख्या
बोलणार्या असू देत, कि 'करडी' सारख्या मुक्या, जनावरांचे हाल कदाचित खरे
दाखवलेही असतील..
पण-
'देउळ','मंदिर' मला एक पवित्र स्थान
वटते, असू देत कि राजकारणावर उभारलेल,तिथे विसावून,शांत बसून घंटेचा नाद
एकताना मनाला जो सुकुन मिळतो तो शब्दात सांगता येणार नाही.देव भित्र्यांचा
सहारा असतो,असे म्हणणारेही अनेक भेटतात्,कदचित ते बरोबरही असेल.पण आपला देव
आपण निवडावा,ही प्रत्येकाची वैयक्तिक आणि श्रद्धेची बाब असते हेही तितकच
खरं..!
उच-निच,गरिब-श्रीमंत,लहान-मोठा सर्व एकाच दगडासमोर अनवाणी
पायांनी डोकं ठेवतात,म्हणून देउळ मला समानतेचा मोठा दगडच वाटतो.तिथे येणारा
प्रत्येक काही मागतो असा समज आहे.खर तर मला तो गैरसमज वाटतो,माझ्यासारखी
फक्त देउळात तिथली शांतता अनुभवायला,ती अंतरंगात भरुन घ्यायला जाते.
'देउळ'
कसही असू देत, राजकारणावर उभं वा श्रद्धेवर उभं,देउळात येउन निष्पाप मनानं
दोन मिनिट शांत बसल्यावर जी उब अंतरी जागते ती मला आईच्या माये इतकिच
प्रेमळ वाटते...
आता हवा होतास..
