एक चळवळ मनातली

माणुसकी पेरून  बघितली, घेऊन  हि माती

अपयशाचे पीक आले, भरपूर आमच्या हाती.

आशेच्या किरणात, आला विदर्भी उन्हाळा कुठून

राखेत आता या शोधतो, काय  राहिले उरून ?

वैचारिक  शेतीत  या, घाम गाळला होता आम्ही एवढा

"साकी " च्या डोळ्यात जाम नसेल कोणी पाहिला तेवढा.

मशाली पेटवून हाती, उजेडाचे स्वप्न होते पाहिले,

डोळेच न उघडले कधी, अन  सगळे प्रकाश समजत राहिले.

अपयशाचा कळस आमचा, असा गेला उंचावरी,

अवस्था तशीच आमची, जसा कास्तकार कर्जबाजारी.

विरंगुळा समजूनच वाचा माझ्या  कविता

घुसवू नका डोक्यात, सांगतो तुमच्या हिता.

मूर्खपणा करून  असा, काय भले होणार मोठे

म्हणाल तुम्हीच उद्या, लिहिले  होते यानी, आता हान्हा "वैभवा" गोटे..!!

सौजन्य: 

 वैभव गुणवंत भोयर

(vgb3333@gmail.com)

नाही म्हटल्यावर

धडधडणाऱ्या छातीने नाही म्हटल्यावर-
डोळ्यातून  टपकन अनभिज्ञपने गळलेला
एक अश्रू...!!

तो एक सेकंद
'हो'-'नाही' च्या लढाईत
समोरच्या आरशात चमकणारे डोळे
काही तरी वेगळेच बोलले,
आणि थरथरणारे ओठ
काही तरी वेगळच बोलले..!!
इथे डोक्याच नाही हृद्याच ऐकायला हव होत,
हे हि नाही म्हटल्यावर समजल..!!!

ती एक रात्र
हे सर्व खोट होतं
तू काही बोललाच नाही
मी काही ऐकलच नाही
ह्या अधांतरी विचारात जगल्यावर
"नाही" नंतरचा "विचार कर बरं"
मी चुकली का..?? असा टोचत होता..!!
इथे एक घेतलेला निर्णय ,
रात्र जागायला भाग पडतो
हे हि नाही म्हटल्यावर समजल..!!!

ती एक भेट
'नाही' नंतरची माझी बेचैनी,
कदाचित दूर होईल या हेतूपेक्षा,
तुझे डोळे खर बोलतील आणि प्रश्न संपतील
अस वाटल..!!
पण डोळे वाचाताना गडबडली:
खर ते होत..!!पाहिजे ते नव्हतं...!!
इथे डोळेच खर बोलतात शब्द नाही ..!!
आणि हे हि नाही म्हटल्यावर समजल..!!!

नाकारला "हो"त गुंफताना..!!
मी कुठे अडली....??
हे सांगायची संधीही-
त्या रात्रींनी दिली नाही..
चार-पाच दिवसाचा गोंधळ
असा शब्दातच थांबवताना..!!
घराचा उंबरठा जास्त भारी पडला..!!
हे हि नाही म्हटल्यावर समजल..!!!