मी एक चौकोन होती.!
स्वतःच्याच विचारात
बंदिस्त..!
त्या चार रेषांच्या
बाहेर पुन्हा पाय ठेवुन
जगायला शिकवलसं तू..!
स्वतःच्याच पिंजर्यात
अडकलेलं पाखरु होती मी!
त्या भावुक पिंजर्याच्या
भिंती तोडुन,
पुन्हा
उडणं शिकवलसं तू..!
त्या भूतकाळांच्या बेड्यांमध्ये
बंदिस्त कैदी होती मी..!
त्या मनांच्या जखमेवर
मायेची फुंकर देउन,
पुन्हा मनापासून-
हसणं शिकवलसं तू..!
या स्वार्थी जगात
रंग उडालेलं फुलपाखरु होती मी..!
नवीन अगदी नाजुक
आयुष्याचे रंग देउन,
पुन्हा फुलामागे उडायचे पंख दिले तू..!
स्वतःच्याच स्वप्नात हरवलेली-
एक नासमज पाकळी होती मी..
आज असच दवांसारखं
नकळत येउन,
मला अस्तित्व दिलस तू..!
अधिर होउन जगताना
एक
अस्पष्ट धूर होती मी..!
त्यातही
स्वतःवर विश्वास ठेव सांगुन
धीर दिलास तू..!
स्वतः शब्द होउन,
कवितेत उतरताना..
निर्जिव होती मी..!
त्या कवितेला अर्थ देउन
जिंवत केलस तू..!
मला नविन स्वप्न देउन,
ओठांवर हास्य देउन
डोळ्यात इन्द्रधनुष्याचे रंग देउन,
पुन्हा जुना आत्मविश्वास देउन,
माझ्या कवितांना अर्थ देउन,
"ऋणी" केलस तू..!
आम्हाला वाचायला एक छान कविता दिलीस तू.
ReplyDeleteधन्यवाद ..:)
ReplyDelete