जेव्हा ती लिहिते..

प्रिय सख्यास..!!
     
            बाहेर धो-धो पाऊस कोसळत आहे, आणि मी नेहमीसारखी तुझ्याशी गप्पा मारायला बसली आहे.
तुझी माझ्याशी बोलायची इच्छा आहे कि नाही हेही न पाहता! आज तुझ्याशी काय बोलू? कारण गेली
कित्येक दिवस फक्त मीच शब्दांचे रास रचत आहे.!आणि तू मात्र "तू कोण..?" या अविर्भावात मला
दूर्लक्षित  करतोस,पण तुझं असं तोडणार वागण काही  खर नाही हे समजण्याइतकी मी काहि हि नाही!
     तुझं माझ्याशी न बोलणं हे पाण्याच्या बुडबुड्यासारख वाटत, आणि तुझी अशी दूर्लक्षित करत असलेली
 वागणूक मला दुखावते,माझ्यातच रममाण असणारी छोटी मुलगी रुसून बसते! तुझ्या मनात कदाचित फार
निर्मळ विचार असतील,मला दूर्लक्षित  करण तुझा हेतूही नसेल! पण खरच मी फार लहान आहे,माझे निर्णय तर सोड माझे हट्टही मी स्वत: पूर्ण करू शकत नाही-म्हणून तुझ्याशी बोलते,निरंतर विषयाच्याही पलीकडे!
   आयुष्यात आपल्याच अहंकारान आपणच एक ठणकणारी गाठ तयार करतो. ती ठणकू लागली कि आपणच
तक्रार करू लागतो, आणि यातूनच अपेक्षांचा जन्म होतो आणि एखाद्या बेसावध क्षणी अपेक्षाभंग होतो आणि
मग होणाऱ्या जखमेला कुरवाळत बसण्याचा छंद आपल्याला लागून राहतो.
   हा छंद अर्थात वाईट सवय जडून पावसाच्या अखंड संवेदना आणि जखमा अंतरी सजवत बसू नये म्हणून मी बोलते!
   तुझ्याशी गप्पा मारताना तुझा मुकेपणा मला जास्त बोलका वाटतो,तू न बोलता म्हणजे खर तर बोलायला काहि
 नसते म्हणून असेल कदाचित! तू शांत  असतोस आणि मला शांतता वाचता येत नाही,समजत तर बिलकुलच नाही.पण- सकाळच्या धुंद करणाऱ्या धुक्यान्मधली मादकता तुझ्या अबोलपणामुळे  अनुभवता येते.
  तुझ्या न बोलण्यावरच मी एवढी बोलकी झाली म्हणून पुन्हा फक्त अबोल होऊ नको, कारण.....नको आज कारणमीमांसाच नको..!
तू न असाच राहा, नाही तर रुक्ष टी.सी. ला तिकीट दाखवावं तस मला तुझ्या मुकेपणाच आवडणं सिद्ध करायला लागू नये!
  पण तुझ्या अबोलपणाने दुरावा मात्र वाढतो..! तेवढिच एक गोष्ट न बोलताना खटकते  आणि मुक्या शब्दात  रुजते..!

                                                                                                                      तुझी सखी..:-)