आणि तो उत्तर देतो...

प्रिय सखीस,
         धो-धो कोसळणाऱ्या पावसाचा आज मलाही मोह आवरता आला नाही,त्यातच चिंब भिजून आलो आणि तुझं ओलं पत्र हाती
आलं! त्या पत्रातही तुझे थरथरणारे हात, डोळ्यातील अश्रू आणि विषयाच्याही पलीकडे बोलणारी तू, तू अगदी तशीच भेटली मला..!
       माझ्या शांततेवर फारच चिडलेली  दिसतेस! मी बोलत नाही कारण तुला अखंड बोलत पाहण मला आवडत..! बोलताना
तुझ्या चेहऱ्यावरचा भाव मला नैसर्गिक वाटतो! बोलता बोलता चेहऱ्यावरची लट जितक्या सहजतेने मागे सारते, जणू वाऱ्यानी
झाडाच्या पाणाशी अलगद खेळावं! तुझे निरंतर बोलणारे ओठ पाण्यावरचे तरंग वाटतात..!तुझ्या बोलण्यातच मी इतका मग्न होतो कि,
माझे शब्द अडगळीत आपसूकच जाऊन पडतात!
    तुझ्या बोलण्यामागाचे हेतू-कारण काहीही असू देत, पण या पावसाच्या अखंड आठवणी आणि त्याला कोसळताना पहान हे
अगदी तसाच अनुभवतो जस तुझं बोलणं..!!
   खरं सांगू, तू अशीच कोसळत रहा निरंतर.! माझी शांतता समजूही नकोस आणि  वाचूही नकोस! जी मादकता तुला माझ्या शांततेत
सापडते न - तीच मला तुझ्या बोलण्यात सापडते,आणि त्याची धुंदी इतकी प्रचंड असते कि, मी हि मदहोश होऊन बोलता होतो,आणि
 नेमकी समोर तू नसतेस..!
     हा असा आपल्यातला दुरावा आणि विरह दिवसागणिक वाढतच जाईल..! कारण- कारण सांगतोय मी आज-
कारण आपण रस्त्याचे दोन  काठ आहोत.! कदाचित आपला अंतिम मुक्काम एक असेलही पण मिलन कसच शक्य नाही!
   जोपर्यंत सोबत प्रवास करायचा विधिलिखित आहे,तोपर्यंत तू अशीच रहा-बोलकी बाहुली, आणि चुकूनही सिद्ध करू नकोस
माझ आवडण-त्याची गरज नाही!फक्त मी कधीच न बोललेल्या शब्दाना डोळ्यांनी तेवढं समजून घे! मी  डोळ्यांनी बोलतो शब्दांनी
नाही!आणि डोळ्यांची भाषा तुला चांगलीच समजते!
     तुझे मुके शब्द समजण्यासाठी,मी तुझ्या जवळ नाही याची खंत वाटते!

                                                                                                तुझा सखा..!