उत्तर

माझा हात थरथरत होता, तिचा ढळलेला पदर सावरताना... तिच्या अवस्थेवरुन काय झाले असावे, हे आपसुकच समजून गेले...

ताठ मानेने जगताना.. स्वतःची तत्व वैगेरे जपणारी.. कधीच कुठलीही हार स्विकारणार नाही.. आपल्या आजुबाजुला वेगळाच ठसा उमटला होता तिचा.. लोक मानायचे म्हणा ना...

ती माझ्या दारात विस्कटून, कशी-बशी उभी होती.. आमचे डोळे भेटले,आणि धाडकन कोसळली... तिथेच दारात, भर रात्री दिड वाजता... ओस्काबोक्सी रडत होती.. रडत-रडत नेमकं काय बोलली स्पष्ट सांगता येणार नाही,पण आठवते ती ओरडत होती...

तो. . हरामी... पुलाखाली.. बेशुद्ध... मला... जबरदस्ती.. तो.. त्यानी.. अंधारात.. कुणीच नाही.. काय करु...
नंतर फक्त रडत होती..
.....
सकाळी थोडा डोळा लागला... पण... लगेच अर्ध्या तासात दचकून उठली..

गालावर सुकलेल्या अश्रूंचे निशाण... डोळे थोडे सुजलेले पण जास्तच निश्चयी..

सावरली.. जवळ आली.. मिठी मारली..कानात बोलली.. उभी राहशील माझ्या सोबत.. मला थांबायचे नाही.. लढायचे आहे..
तू मदत...

शब्द अडकलेले...
डोळे थोडे पाणावलेले..
माझ्या उत्तराच्या अपेक्षेत..